Heykel de nereden çıktı?

Bir zamanlar Ayvalık Cunda’ya çadırla kampa gitmiştik. Elimde bir defter karakalem yapmaya çalışırken çevredeki yaşlı zeytin ağaçları çok ilgimi çekti. Ağaçlar heykel gibiydiler… Ağaçlara dikkatli bakınca gövdelerinde kadın figürleri olduğunu fark ettim. Orada çizebildiğim kadar çizdim, dönerken fikir verir hareket noktası olur diye üç beş fotoğraf da çektim.

Fotoğraflardan hareketle çizmeye başladım ama çizdiklerim gittikçe fotoğrafla alakasız bir noktaya geldi. Ağaç çiziyorsun, ağaç kadına benziyor. Kontrplak üzerine dağlama tekniğiyle bu tarz çizimler yaptım. Ortaköy’de hediyelik eşya dükkanımız vardı dağlamaları orda satışa koymuştuk. Kimi müşteri şu ağacı alayım diyor kimi de kadın figürünü; demek ki kim ne görmek isterse onu görüyor. Daha sonraları kadın figürü çizip onu ağaca benzettim gittikçe ağaçtan kadına, kadından ağaca derken işte böyle formlar oluştu.

Ahşap heykel çalışmalarını evde salonun ortasında yaptım. Düşünebiliyor musunuz ıskarpelaya bir vuruyorsun ağaç parçaları salonun dört bir tarafında; karı elinde bir ot süpürge, faraş olmadı elektrik süpürgesi fır dönüyor hesapta heykel yapıyorum. Kızımın doğum günümüymüş neymiş arkadaşları gelmişler ben de heykel yapmaya çalışıyorum. Kızın biri uzun uzun baktı kafayı salladı iyi ki benin babam böyle şeyler yapmıyor… Annem dünyayı babamın başına yıkar, evde heykel mi yapılır demez mi… Ulan senin baban kılıbık dedim kızcağıza, palavranın da böylesi (sanki ben kılıbık değilmişim gibi hep kazak geçiniriz ya).

Neyse alt katlar boş komşularla hırgür çıkmıyor sonra katlar doldu. Şimdi tık yapsan başın belaya girer. Ben de komşuları rahatsız etmemek için heykel yapmaktan şimdilik vazgeçtim. Karıdan korktuğumdan değil. Ama aklım hep ahşap heykel yapmakta iyicene moruklamadan müstakil bir yere taşınırsam heykel yapmaya devam ederim.

Miko